Pokusa pustyni. Nomadyzm jako wyjście z kryzysu współczesności w pisarstwie Jose Saramago

Szczegóły produktu Ludzkie bytowanie w świecie determinuje relacje agoniczne: z jednej strony konflikt między człowiekiem a miażdżącym go bóstwem - tyranem, z drugiej, waśń między człowiekiem a człowiekiem. Historia jest więc pasmem powracających cyklicznie dramatów i niesprawiedliwości, a teodycei nie sposób sformułować. Może tylko skrajna asceza mogłaby stanowić rozwiązanie, likwidując z jednej strony sieć zależności, w jaką uwikłany jest człowiek w świecie historycznym i politycznym. Nomadyzm jest właśnie uchyleniem się od relacji, która dla Saramago jest zawsze brzemienienna konfliktem. Oznacza odwrócenie wzroku, który nie napotyka już Drugiego, ani w osobie ani w postaci zazdrosnego oka Opatrzności. SPIS TREŚCI WPROWADZENIE 1. AGON Skandalon Władza i wolność Powszechność winy Facie ad faciem Ucieczka przed teofanią Miara nieskończoności Oko Systemy relacji, języki dzieła Bóg zazdrosny Rzucenie w wędrówkę II. HISTORIA Kryzys jednostki Rozpad wspólnoty Ciężar spuścizny Chybione rozwiązania Zejście ze sceny dziejów Narracja politycznego mesjanizmu Nieuchronność utopii III. PUSTYNIA Piekielny labirynt Rezygnacja konstruktora Rozum w czasach Apokalipsy Wątpliwe przekazy Archiwizacja świata Uchylenie się od relacji Iluzja zadomowienia w świecie Utopia czy antyutopia